مقصود از چندمعنایی آن است که یک واژه در متن، عبارت و یا جمله، قابلیت دلالت بر چندمعنا را دارا باشد. چندمعنایی پیوندی ناگسستنی با روایاتی دارد که قرآن کریم را دارای بطون و وجوه متعدد معنایی معرفی می‌کند. در کتاب‌های فقهی و اصولی و نیز در برخی تفاسیر قرآن، از چندمعنایی با تعبیر «استعمال لفظ در بیش از یک معنا» یا «حمل لفظ مشترک بر دو یا چندمعنایش» یاد می‌شود، همچنین در حوزه معارف دینی تعبیر چندمعنایی یا استعمال لفظ در بیش از یک معنا، عمدتاً در مورد قرآن کریم به کار می‌رود.

درسنامه‌ ترجمه که در واقع روش‌شناسی ترجمه است، روش‌ها و ظرایف زبانی ترجمه را به بحث می‌گذارد و با بررسی اصول، مبانی و فرایند ترجمه قرآن، حرکت مترجم از زبان مبدأ به زبان مقصد را بازسازی کرده و به تصویر می‌کشد. در این کتاب، برخی مباحث فرعی و دخیل در حوزه ترجمه مورد توجه بوده و هرچند محور اصلی آن به مهم‌ترین متن حساس، یعنی قرآن کریم، اختصاص یافته، به متون دیگر و نیازهای ترجمه و آنها نیز نظر دارد. افزون بر این، تلاش کرده تا حد مجال، مباحث با دیدی جامع نگریسته شود.

تفسیر تطبیقی فارغ از روش‌ها و مکاتب تفسیری به بررسی مقایسه‌ای دیدگاه‌های شیعه و سنّی می‌پردازد. در این قلمرو دو حوزه مبانی تفسیر و مفاهیم قرآن قرار دارد. در حوزه مبانی تفسیر، اصول و پیش‌فرض‌های فریقین درباره فهم قرآن در دو بخش مبانی مشترک و مبانی مختص بررسی می‌شود. یکی از عوامل مؤثر در اختلاف نظر‌های مفسران، طرز تلقی آنان از مبانی مشترک و وجود مبانی مختص، نزد آنان است.

این کتاب، دومین کتـاب از سلسله پژوهش‌های تفسیر تطبیقی، مشتمل بر پنج فصل است: فصل اول پیرامون کلیات و دربردارنده مباحث «معناشناسی اصطلاح اهل‌بیت»، «طبقه‌بندی آیات پیرامون اهل‌بیت»، «سیر کوتاه در پیشینه پژوهش» و «حکمت عدم تصریح نام ائمه در قرآن» است. فصل دوم تا پنجم به بررسی تطبیقی تفسیر آیات ولایت (مائده، ۵۵ – ۵۶)، آیه اولی‌الامر (نساء، ۵۹)، آیه تبلیغ (مائده، ۶۷) و آیه اکمال (مائده، ۳) پرداخته و برای هر یک، فصل جداگانه‌ای گشوده است.