تفسیر متون فلسفی، دینی، وحقوقی، پیوندی ژرف با ماهیت معنا دارد. گشودن اسرار معنای متونِ پیچیده مرهون ایضاح چیستی معنا و موطن آن است. معناداری وملاک اثبات آن در دوره رواج پوزیتیویسم وارد این حوزه شد. نسبت زبان و معنا با واقعیت، زاویه دیگر مساله معناست که حکایت زبان از واقع را بررسی می کند. صدق گزاره ها و مناط صدق آن نقطه مکمل این مسائل است. همه این مسائل متعلق به حوزه ی دانش های فلسفی زبانی است. اهمیت این حوزه معرفتی امروز علوم گوناگونی چون زبان شناسی و فلسفه ی زبان، هرمنوتیک، نشانه‏شناسی، فلسفه، نقد ادبی، و حتی روان شناسی را معطوف خود ساخته است.

زبان دین امروز یکی از موضوعات مهم پژوهش در فلسفه دین است که مسائل گوناگونی را در بردارد. برخی از این مسائل کهن و برخی دیگر نوپدید و یا دارای زوایایی تازه‌اند. منطق و شیوه زبان دین، تأویل‌پذیری یا یک وجهی بودن زبان این متون، از دیرباز مطرح بوده است، اما معناداری گزاره‌ها و آموزه‌های دینی، کارکرد زبان دین از منظر انگیزشی یا معرفت‌بخشی، حیرت‌زایی یا فیصله‌بخشی زبان دین و تأثیرپذیری یا تأثیر ناپذیری زبان دین از فرهنگ و زبان عصر، از مسائل مهم دوران معاصر است. این سنخ مسائل امروز نیز در تطبیق با قرآن کریم، مطرح و نیازمند تحلیل جدی است.

جغرافیای مطالعات قرآنی را می توان در یک نگاه کلان در سه محور اساسی جستجو کرد: نخست مسائل شناخت‌نامه ای قرآن؛ دو، مسائل مربوط به چگونگی فهم و تفسیر قرآن، مانند اصول، مبانی و قواعد تفسیر؛ سه، ذات معارف و آموزه‌های مُستخرَج از متن قرآن که در کتب تفسیر ترتیبی و موضوعی یافته می‌شود. محور اول از مبادی است که هویت الاهی این کتاب را به شیوه علمی احراز می‌‌نماید و معلوم می‌سازد که منشأ پیدایش این متن و پدید‌آورنده آن کیست و این کتاب چگونه در میان بشر ظهور یافته و در اختیار انسان‌ها قرار گرفته است. مسائل وحی، نزول، اعجاز، جمع و تدوین، و تحریف‌ناپذیری از این سنخ‌اند.