زن و مرد در حقیقت انسانی و هدف نهایی از خلقت و دستیابی به کمالات والای انسانی مشترکند اما دارای تفاوتهای تکوینی نیز می باشند. بر اساس همین تفاوتهای طبیعی، حوزه عمل، احکام و حقوق آنها نیز متفاوت است؛ به عبارت دیگر، این تفاوتها نمایانگر این است که زن و مرد، مسیر متفاوتی برای رسیدن به کمال دارند. تفاوتهای تکوینی در دو بخش جسمی و روحی متصور است، برخی از این تفاوتها، مستقیما نوعی ظرفیت وودی اند و دسته دیگر از آنجا که منشأ نقش ها و تکالیف خاص زنانه ای می گردند که عمل به آنها زن را به کمال حقیقی اش و اصل می گرداند، طرفیت محسوب می شوند. با توجه به تفاوت های جسمی و روحی، ظرفیت ها نیز به دو دسته جسمی و روحی تقسیم می گردد: در بخش اول، دوران بارداری و شیردهی زن، استعدادهای مهم برای کمال اوست، چرا که او «مظهر خلاقیت و رزاقیت خدای متعال» گشته و با نیت خالص و طلب قرب الهی می تواند مدارج کمال را طی نماید. پوشاندن زیبایی های جسمی خود از نامحرمان نیز از دیگر ظرفیت های جسمی اوست چرا که مطلوب خداوند همین است. در بخش دوم می توان به هموار بودن راه دل در شناخت و تقرب به خدا در زنان، وجود زمینه برخی فضایل اخلاقی در زن، ایفای نقش دختری و خواهری، همسرداری، خانه داری و تربیت فرزند، به عنوان دیگر ظرفیت های وجودی او در مسیر کمال اشاره نمود. در این رساله به تبیین این موارد پرداخته و به برخی از شبهات مربوط به این بحث پاسخ می گوییم.