بحث توبه از بحث هاي بسيار مهمي است که بايد به شدت مورد توجه قرار گرفته چون اکثر قريب به اتفاق ما انسانها خواسته يا ناخواسته گناهاني را مرتکب مي شويم که بايد با آب توبه آنها را شستشو دهيم. توبه اگر حقيقتا با شرايط خاص خود تحقق پيدا کند بسان سيلي است که همه لجن ها ي وجود آدمي را مي شويد و جان و آدمي را مهيايي دريافت الطاف ويژه الهي مي کند توبه همان بازگشت و رجوع است، آگاهي مراد بازگشت خداست به عبد، و گاهي بازگشت عبد است به خدا در خصوص اول خدا به بنده توفيق مي دهد که بتواند توبه کند و بسوي معبودش بازگردد، يک نحوه اقبال و توجه اي است که خدا کرده و با پذيرش توبه او اقبال ديگري است که خدا به انسان کرده است، اما در خصوص دوم توبه عبد يعني پشيماني از اعمال گذشته و کارهاي ناشايستي که انجام مرتکب شده بود. اين نشان دهنده مهربانيت و عفو و بخشش رحيم بودن خداست که به هر شکلي مي خواهد بنده اش را از جهنم برهاند و توبه عبد زماني قبول درگاه پروردگار مي شود که عبد عاصي واقعا از کرده ناپسند خود پشيمان شود و تصميم جدي بگيرد که ديگر آن را انجام ندهد. پس بايد تا زماني که درهاي رحمت باز است با محاسبه اعمال خويش نواقص خود را بيابيم و با توبه حقيقي و بازگشت به خدا صحنه جانمان را از تيرگي ها برهانيم و تا دير نشده خود را مشمول عنايات خاصه حق تعالي قرار دهيم چون اگر دير شود و به جايي برسيم که قابليت از دست دهيم و خداوند به ما توجه نکند مطمئن باشيم که ديگر هيچ موفق به توبه نخواهيم شد و چه خسراني براي انسان بالاتر از اين.