دعا بسان یکی از مهم‌ترین راه‌های ارتباطی پیروان ادیان الهی با خدا در کتب مقدس ادیان ابراهیمی مورد توجه قرار گرفته است. متون دعایی پیش‌تر در کتاب مقدس عبری به‌ویژه در «مزامیر داوود»، و در عهدجدید به‌ویژه در «دعای خداوند» آمده است. این‌دو کتاب در بیان معارف وحیانی و ازجمله مقولۀ دعا، حتی با فرض عدم تحریف، باز هم در قبال قرآن‌کریم که معجزة ابدی اسلام است، کامل نیستند. این مقاله در حوزۀ مطالعات تطبیقی و نتیجه‌اش در بیان مواضع خلاف و وفاقِ آن است. فرضیۀ مقاله، این است که قرآن‌کریم، بیان کامل‌تر، جامع‌تر و روشن‌تری در موضوع «دعا» نسبت به کتاب مقدس عبری و کتاب عهدجدید دارد. این برتریِ مضمونی، در باب آداب دعاکننده و دعاشونده و نیز شرایط استجابت دعا به تفکیک در فرجام مقاله تبیین شده است.