تربيت کودک در واقع به معناي انسان سازي است ، چراکه در تحقق خوش بختي ها و بدبختي هاي جسمي و رواني ، يک فرد ،يک خانواده ، يک ملت و خلاصه تمام مردم جهان بستگي مستقيم به نوع تربيت آنها از هنگام طفوليت دارد . هر ملتي کوشش دارد که قوام وپايداري جوامع خويش را با پرورش نسل خوداستحکام بخشيده و آينده را به آنها بسپارد .
مکاتب مختلف تربيتي ، روشهاي متفاوتي براي تربيت کودک عرضه مي کنند ، ولي اين رايحه خوش آيات قرآن و روايات ديني است که به دستور العملهاي تربيتي معنا مي بخشد ، زيرا هدف تربيت اسلامي ،پرورش انسانهاي صالح ومتقي بر اساس اعتقاد وايمان به خدا مي باشد وانسان شايسته کسي است که از ابتداي کودکي براساس موازين الهي رشد کرده و صفات نيک وفضائل انساني رادر ذات و باطن وروح وريشه خود دوانيده باشد . اگر بناباشدجامعه اي سالم به دوراز هر بزهکاري اخلاقي واجتماعي برپا گردد ، لازم است تا به تربيت از کودکي اهمييت خاصي داده شود ،پس والدين نبايد تربيت صحيح فرزند خود را به آينده موکول سازند ،چرا که به گفتۀ پيامبر(ص): آنچه درکودکي آموخته شود ، همانند نقشي است که بر روي سنگ حک مي شود.