امامت، ولایتی الهی است که از طریق آن تصرف در جهان و انسان ها صورت می پذیرد و امام کسی است که به این منصب الهی نایل می گردد و پیشوایی ظاهری و باطنی مردم را به عهده می گیرد به طوری که قول و فعل و تقریرش، برای مردم حجت می گردد و هادی آنها به سوی حق می شود. قرآن کریم، وجود چنین فردی را در هر عصر و زمانی ضروری دانسته و به بیان حقیقت مقام او و صفات و شئونش پرداخته است. در این نوشتار نیز منظور از جایگاه امام، بیان مقام و منزلت و صفات و شئونی است که امام بر عهده دارد.
در اکثر کتبی که به بحث در پیرامون امامت خاصه پرداخته شده، امامت عامه نیز مطرح گردیده است، از جمله کتب کلامی: مانند کشف المراد و از کتب دیگر: امامت در قرآن و تحقیقی پیرامون امامت عامه و خاصه و پیام قرآن و ... در کتب تفسیری نیز ذیل آیات مربوط به امامت در این زمینه بیاناتی ایراد گردیده است؛ به عنوان مثال در تفسیر المیزان ذیل آیات 124 بقره و 73 انبیا و ... و در تفسیر تسنیم ذیل آیه ی 124 سوره ی مبارکه ی بقره و ...
اما به نظر می رسد که آن گونه که باید به امامت عامه پرداخته شود، این موضوع مورد توجه قرار نگرفته است و کمتر دیده می شود که در کتابی به صورت کامل و جامع به حقیقت امامت و جایگاه امام به صورت عام پرداخته شده باشد