کتاب حاضر مطالعه معناشناسانه درباره عمل صالح در قرآن کریم است. نگارنده کوشیده است میان معناشناسی معاصر و معناشناسی قرآنی در سنت تفسیری قرآن کریم جمع کندو با توجه به ساختار خاص قرآن کریم براساس الگویی معناشناختی، برخی از مؤلفه های معنایی این واژه پرکاربرد قرآنی را نشان دهد؛ بنابراین پس از بحث در مباحث کلی پژوهش در فصل اول روش شناسی تحقیق بیان شده است. پس از بحث دربارۀ کلیات پژوهش، در فصل دوم، روش شناسی تحقیق - قدری با تفصیل- ارائه گردیده است. در فصل سوم، ریشه شناسیِ «صلح» با توجه به معانی آن در زبان‌هاي سامي، مورد بررسی قرار گرفته است. در فصل چهارم با عنوان معناشناسی، دواير معناييِ «عمل صالح» با توجه به دواير معناييِ واژه‌هاي متقارب آن مانند: «خير»، «احسان»، «معروف» و «بِرّ» و متقابل آن مانند: «كذب»، «كفر»، «فسق»، «سيئه» و «فساد»؛ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در فصل پنجم، مصداق شناسی، مصادیق «عمل صالح» بر اساس کاربردهای قرآن کریم معرفی و مصادیق «صالحین» واکاوی شده و ارتباط تنگاتنگ و تأثير و تأثرات ميان زمينه‌ها، مصاديق، موانع و آثار «عمل صالح» روشن شده است. در فصل ششم، حدیث شناسی، روایات و ادعیۀ مربوط به «عمل صالح» و «صالحين» با این نگاه که به نوعی تفسیر قرآن کریم به شمار می آیند، بررسی شده و مراتب «عمل صالح» و «صالحین» از دیدگاه احادیث اهل بیت – علیهم السلام- دسته بندی شده اند. در فصل هفتم، تفسیرشناسی، معانی واژۀ «صلح» در قرآن کریم از نگاه لغت شناسان قرآن کریم، مورد بررسی قرار گرفته و دیدگاه هایِ مفسّران دربارۀ تعریف «عمل صالح» در پیوستاری از تعاریف عینی تا ذهنی دسته بندی شده است. در فصل هشتم که آخرین فصل این نوشتار است، با عنوان نتیجه گیری، دیدگاه نگارنده دربارۀ چیستی معناشناسانۀ «عمل صالح» در قالب معرفی معانی «عمل صالح» گزارش شده است.