انسان از دو بعد روح و جسم تشکیل شده است.گرچه اصالت انسان از آن روح است ولی این دو در دنیا هماهنگ عمل می کنند و خیر و سعادت و یا بدی و شقاوت را برای انسان رقم می زنند.
بنابراین در آخرت نیز هر دو باهم هستند و انسان با اعمالی که متصف به روحش است در جهان آخرت در پیشگاه خداوند حضور پیدا می کند. اگر دارای اعمال نیک باشد از نعمت های جسمانی و معنوی برخوردار می گردد و اگر به اعمال بد متصف گردد، روحش از عذاب های جسمانی و روحانی برخوردار می گردد.
از مقایسه بین لذت های دنیوی و اخروی متوجه می شویم که خداوند در آیاتش مکرر انسان را به باغ های بهشتی که نهر ها زیر آن جاری است فرا می خواند و این به دلیل آن است که انسان را به سوی ایمان و عمل صالح سوق دهد.این ایمان و عمل صالح جز در سایه ی حاکم بودن عقل بر جسم میسر نمی گردد.کسانی که پیروی از هوای نفس می کنند و حکم خدا را بر خواسته های نفسانیشان ارجح نمی شمارند،مصداق بارز دنیاطلبی هستند که دنیا را بر آخرت ترجیح داده اند.
کسانی از لذت پایدار و سعادت حقیقی برخوردار خواهند بود که در همه اعمال و نیت هایشان رضای الهی را مد نظر گرفته باشند.البته برای مومنان حقیقی بالاترین لذت ها رسیدن به قرب الهی است.