جریان تفسیر روایی از منظری تاریخی در حفظ و پاسداری از میراث روایی تفسیری و تعدیل برخی جریان­های رقیب نقشی ستودنی داشته است. در این میان فارغ از برخی رویکردهای بسیط در گرایش روایی، شاخه افراطی این جریان به­عنوان رویکردی که با تأکید بر منابع نقلی و روایی در تفسیر قرآن و نادیده انگاشتن دیگر منابع و نیز بدون نگاه تحلیلی انتقادی به روایات در میان فریقین مطرح شده در معرض نقد و بررسی است. در این اثر با تکیه بر روش تفسیر اجتهادی و اصول روایت­شناختی آن، نگاهی انتقادی به جریان مورد بحث صورت گرفته است. از این منظر با توجه به مشکلات طبیعی روایات تفسیری به جهات مختلف صدوری و دلالی از یک سو و مبانی و روش عملی اصحاب این جریان از سوی دوم و پیامدها و نتایج برآمده از آن از سوی سوم، نقدهایی جدی قابل توجه است.