عبادت خدا در حقيقت رمز آزادگي واقعي و بيداركنندة انسان و نجات بخش او از غفلت ها و غرق شدن در ماديات و آمال و آرزوها است . عبادت واقعي نوعي خروج و انتقال از دنياي ذلت بار و آزاد شدن از همة اسارت ها است .
به طور كلي تعظيم و تذلل فقط در مقابل ذات مقدس حق مي باشد كه انسان آزاده در حقيقت يك چنين انساني است و به هر اندازه وابستگي حيواني و شهواني كمتر باشد ارادة چنين انساني قوي تر و از آزادي واقعي بيشتر برخوردار است .
عبد در لغت به فردي اطلاق مي شود كه برده و بندة ديگري است و از آن رو كه ذليل و تسليم صاحب خويش است به او عبد گويند . عبد در قرآن به دو معناست : 1- بندۀ مملوك 2- عابد و مطيع خدا در اخلاص و عبادت و طاعت .
عبادت در لغت به معني اطاعت ، تذلل همراه با تقدس ، اطاعت و نهايت تعظيم براي خداوند متعال است .
و معناي جامع عبادت همان تذلل و اطاعت است .
عبوديت اسم مصدر است به معناي اظهار فروتني و كوچكي .
عبادت از عبوديت رساتر است ، زيرا عبادت ، غايت كوچكي و فروتني است و كسي شايستة عبادت كردن نيست مگر خداي متعال كه نهايت فضل و رحمت را به بندگانش عطا كرده است .