تعیین نقش مردم در حکومت دینی مسأله ای است که اولا تعامل دو جریان سنت و تجدد، دشواری هایی فرا روی مباحث حوزه و دین شناسی رخ داد و ثانیا دراندیشه ی سیاسی مورد پژوهش و بررسی قرار دارد. اما از آن رهگذر که متد و روش در فهم و مساله هرمنوتیک فلسفی و روشی در غیر موارد نص، به نوعی اجتهاد منوط شد و اجتهاد بر اساس رویکرد هرمنوتیکی به فهم متن موجب تفاوت در استنباط می گردد، از این رو توجه به مبانی معرفتی مجتهد و مفسر نیز در مسأله فوق قابل توجه است به این معنا؛ که تعیین نقش مردم در به ذهنیت مفسّر « افق معنایی » وابسته است و ذهنیت مفسّر از علوم و آگاهی¬ها و منش و شخصیت او شکل می¬گیرد و تمامی این اجزاء در ارتباط متقابل هستند و بـرای هر فردی و هر جامعه ای و هر مکانی و هر زمانی با توجه به شرایط مخصوص به خود متفاوت می¬شود افق معنایی مفسّر یکی از اجزاء وجودی پدیده¬ی فهم است که نبود آن، پدیده¬ی فهمی هم وجود نخواهد داشت. یکی از اجزای فهم افق معنایی مفسّر برای تعیین نقش مردم انتظار او از دین در عرصه حکومتی و شیوه استنباط متناسب با این انتظار است، نگاه حداکثری به دین در مسائل حکومتی برای مردم در تعریف حکومت دینی و ارکان آن¬که شامل، انتخاب، مشروعیت حاکم، قانون گذاری و نظارت بر حاکم است، نقش اساسی و پایه ای قائل نیست ولی در نگاه حداقلی به دین که برگرفته از عقلانیت جدید است به نقش اساسی و پایه ای مردم معتقد است،