ایمـان از ماده ی «اَمِنَ» بوده و همان طور که از آیات و روایات هم ظاهر می گردد، اصل آن تسلیم روح و دل برای خداست، درواقع «ایمان» معنایی قائم به قلب و اسـلام معنائی قـائم به زبـان و اعضـا می باشد و این دو، هرگز قابل تجزیه از یکدیگر نمی باشند. ایمان که یک امر فطری و اختیاری است بزرگ تــرین سرمایه ی آدمی محسوب می شود اما استفاده از آن نیازمند علم می باشد. علم از ماده ی «عَلِمَ» بوده و مفهوم آن از واضح ترین مفاهیم است به طوری که نیاز به تعریف ندارد. سال هاست نزاع علم و دین اذهان بسیاری را به خود مشغول کرده است اما درواقع این دو، جدانشدنی می باشند به طوری که ایمان چرایی را می آموزد و علم چگونگی را. بدون علم، نمی توان محرم حرم انس پروردگار شد و قدم بر بساط قرب آفریدگار نهاد. در ممدوح و مطلوب بودن علم از نظر قرآن و روایت، هیچ تردیدی وجود ندارد و روح تعالیم اسلامی، با جهل و بی خبری سازگار نمی باشند؛ با این همه در عالم اسلام سراغ مطلق دانش رفتن ممدوح شمرده نشده است و علمی نافع محسوب می شود که باعث صفای باطن گردد.